نشریه متانا مهر 1384
ابتدا مشکل اکران بیدمجنون که همراه با یکی از
موفق‌ترین فیلم‌های سال یعنی (خیلی دور خیلی نزدیک) اکران شد. اشاره کوتاهی
می‌کنیم تا به این نتیجه برسیم که این فیلم از قدرت زیادی برای مانور در گیشه‌ها
برخوردار بود اما با حضور فیلم رضا میرکریمی یعنی (خیلی دور خیلی نزدیک) کمی بی
رنگ‌تر جلوه کرد.
لحظه‌هایی هر چند معدود اما تأثیرگذار می‌تواند نقطه عطفی در طول فیلم برای همراهی
تماشاگر تا پایان فیلم باشد از جمله می‌توان به صحنه‌ای که مورچه‌ای در اواسط و
پایان فیلم بر روی کاغذ حرکت می‌کند، اشاره کرد.
انتخاب لوکیشن‌های مناسب برای بید مجنون از نکات بسیار قوی فیلم به شمار می‌رود
همچنین استفاده از لانگ‌شات‌های متناوب هرچند به زیبایی فیلم افزود اما تکرار آن
باعث دلزدگی تماشاگر می‌شود. البته این سبک فیلمبرداری جزو لاینفک سینمای مجیدی
است (به خاطر بیاوریم قسمت پایانی رنگ خدا و حرکت دست کودک نابینا در آغوش پدرش را)
نقش آفرینی زیبا و مثال زدنی پرویز پرستویی جای هیچ بحثی را نمی‌گذارد شاید تنها
فرق این فیلم با دیگر فیلم‌های مجیدی همین حضور یک ستاره سینما بود. این بازی زیبا
برای پرستویی سیمرغ بلورین جشنواره فجر را به ارمغان آورد. هر چند نمی‌توان از
هنرمندی رویا تیموریان هم در نقش مقابل پرستویی گذشت (به یاد بیاوریم صحنه ای که او
در آغوش مادر یوسف اشک می‌ریزد)
مجید مجیدی کارگردان این فیلم با بچه‌های آسمان به شهرت رسید و با رنگ خدا به اوج و
با بید مجنون کمی از دوران اوج فاصله گرفت. بید مجنون را می‌توان ادامه رنگ خدا
نامید. فقط با استفاده از بازیگران حرفه ای و لوکیشن‌هاي فوق العاده.
